آرچی مور، هنرمند استرالیایی، برندۀ جایزۀ اصلی دوسالانۀ ونیز شد
آرچی مور1، هنرمند بومی استرالیایی، شیرطلایی ونیز برای «کیس و کین2» کسب کرد، اثری که به گفتۀ این هنرمند با استفاده از 65 هزار سال تاریخ اجدادش خلق شده است.
آرچی مور هنرمندِ بومی استرالیایی و خالقِ چیدمانی که شامل یک شجره‌نامۀ عظیم است توانست جایزۀ اصلیِ دوسالانۀ ونیز را بدست آورد.
مور 54 ساله جایزۀ شیرطلایی دوسالانۀ ونیز، که قدیمی‌ترین و معتبرترین نمایش هنری بین‌المللی است، را بدست آورد که به بهترین ارائۀ ملی تعلق می‌گیرد. مور با پیشی‌گرفتن از هنرمندانی که به‌نمایندگی از 85 کشور دیگر در دوسالانۀ ونیز شرکت کرده بودند تبدیل به اولین هنرمند استرالیایی برندۀ این نمایش بین‌المللی شد.
مور برای چیدمان خود، «کیس و کین»، شجره‌نامه‌ای را با گچ بر دیوارها و سقفِ پاویون استرالیا کشید. در این اثر شبکۀ تارمانندی از اسامی به‌دور 3 هزار و 484 نفر تنیده شده که به گفتۀ مور قدمتشان به 65 هزار سال پیش بازمی‌گردد، گرچه مور با مخدوش کردن پاره‌ای از جزئیات خواندن آن‌ها را دشوار کرده است. در مرکز اتاق میز عظیمی قرار دارد که با انبوهی از اسناد دولتیِ مرتبط با مرگ بومیان استرالیایی در بازداشتگاه‌های پلیس پوشیده شده است.
جولیان برایان ویلسون، رئیس هیئت داوران امسال دوسالانه و استاد هنر معاصر در دانشگاه کلمبیا در زمان اعلام جوایز، چیدمان مور را «یک آرشیو سوگوارانه» خواند که به‌دلیل جنبه‌های پرمایۀ زیبایی‌شناسانه‌اش، شاعرانگی‌اش و توسلش به فقدانی مشترک برای گذشته‌ای مستور اثری برجسته و چشمگیر است.
حتی پیش از مراسم اهدای جوایز که بصورت آنلاین پخش شد، پاویون مور محل مورد علاقۀ منتقدان شده بود. جولیا هالپرین که در نیویورک تایمز می‌نویسد، گفته بود که این چیدمان اثری است که هیچ یک از بازدیدکنندگان دوسالانۀ ونیز نباید از دست‌دهند. شجره‌نامۀ مور،که با دست کشیده شده، در برخی نقاط چنان متراکم می‌شود که تشخیص نام‌ها در آن غیرممکن می‌شود. به گفتۀ هالپرین «آنجه اثر بر آن دلالت می‌کند واضح است: دیافراگم را تا آنجا که می‌توانید باز کنید و پس از آن همۀ ما جزءِ یک خانواده خواهیم بود. این مفهومی است که ممکن بود پیش‌پا‌افتاده بنظر برسد اگر با چنین حس شاعرانه و صلابت و قطعیتی ساخته نمی‌شد.»
مور در سخنانی خود در زمان دریافت جایزه‌اش گفت «هریک از بازدیدکنندگانِ دوسالانه مسئولیت مشترکِ مراقبت از تمام جنبندگان در زمانِ حال و آینده را برگردن دارند. همۀ ما یکی هستیم.»
از دیگر جوایز مهم این رقابت یعنی شیرطلایی برای بهترین گروه شرکت‌کننده در نمایش اصلی دوسالانه تعلق گرفت به دستۀ ماتاهو، گروهی متشکل ازچهار زنِ مائوری از زلاندنو، بخاطر چیدمانی که یادآور زیراندازی سنتی است که در مراسم گوناگونِ مائوری‌ها، مانند جشن زایمان، بکار برده می‌شود.
برایان ویلسون در زمان اعلام جایزۀ این بخش گفت که این اثر دسته‌جمعی «گهوارۀ زهدان مانند» درخشانی را بازآفرینی کرد که نقش‌هایِ خیرکننده‌ای از سایه‌ها را در سرتاسر کفِ اتاقِ گالری می‌افکند.
داوران رقابت همچنین جایزۀ شیرنقره‌ای را در بخشِ آتیه‌دارترین هنرمند جوان در بخش نمایش اصلی به کریمه اشادو، هنرمند انگلیسی نیجریه‌ای ساکنِ هامبورگ آلمان برای «پسرهای ماشین» اهدا کردند که در آن رانندگانِ غیرقانونی تاکسی در لاگوش نیجریه را به‌تصور کشیده شده‌اند.
امسال شصتمین دورۀ دوسالانۀ ونیز بود که در 1895 برای نمایشِ جهانی هنرمعاصر برپاشد. برای سالیان دراز این دوسالانه میزبانِ پاویون‌هایِ گوناگون از کشورهای متخلف برای اجرای نمایش‌هایشان بصورت جداگانه بوده است، و کشور بلژیک اولین کشوری است که در 1907 از پاویونش رونمایی کرد.
امروزه این دوسالانه در سرتاسر شهر ونیز گسترده است و کشورها بدون آنکه ساختمانِ دائمی برای نمایش آثارشان داشته باشند نمایش‌هایشان را در ساختمان‌های اداری، عمارت‌هایِ سالخورده و کلنگی و حتی در مورد امسال در یک زندان زنان برگزار می‌کنند.
هر دورۀ دوسالانه همچنین شامل یک نمایش مرکزی و عظیم است که کار برنامه‌ریزی و اجرای آن توسط یک کیوریتور انجام می‌شود. امسال آدریانو پدروسا، مدیر موزۀ هنر سائوپائولو در برزیل، نمایشی بانامِ «خارجی‌ها همه‌جایند» را اجرا کرد که در آن آثارِ صدها آرتیست، که بسیاری‌شان از جمعیتِ مهاجران و جوامع بومی بودند، به‌نمایش گذاشته شد.
دوسالانۀ ونیز 2024 از 20 آوریل تا 24 سپتامبر در جریان خواهد بود.
