اقتصاد هنردسته‌بندی نشده

با 100 هزار دلار در نمایشگاه آرموری‌ چه‌ چیزی می‌توان خرید؟

نویسنده: آرون شورت

با 100 هزار دلار در نمایشگاه آرموری‌ چه‌ چیزی می‌توان خرید؟

اعضای گروه هایپراُلرژیک غرفه‌های نمایشگاه آرموری را به‌دنبال اثری متناسب با بودجۀ فرضی‌شان زیر‌و‌رو کردند، کاری که مشخص‌شد از آنچه در ابتدا گمان می‌کردند بسیار دشوارتر است.

 در نمایش آرموری برای تمام سلیقه‌ها چیزی وجود دارد، اما برای آن‌که سر از قیمتِ آثار درآورید باید اندکی خوش‌شانس باشید. این بازار هنرِ سالانه از 8 تا 10 سپتامبر در مرکز نمایشگاهی خاویست[2] در نیویورک برگزار می‌شود و برای دانستن آن‌که کدام آرتیست‌ها بازار هنر معاصر را مجذوب خود کرده‌اند، به‌خوبی هر جایِ دیگری است. با شرکتِ 225 گالری از 35 کشور جهان در این بازار، گزینه‌های بی‌شماری پیش‌روی مشتریان همیشگی و حامیانِ بازار هنر برای ولخرجی بر سر افزودنِ عضوِ جدیدی به مجموعه‌شان وجود دارد.

در گروه هایپرالرژیک یک بودجۀ فرضی 100 هزاردلاری برای خرید یک اثرِ متمایز برای دادن رنگ‌و‌لعابی به دکور دفتر درنظر گرفته‌شده‌است. اعضای گروه روز چهارشنبه 8 سپتامبر و همزمان با بازگشایی نمایشگاه شروع به سرک‌کشیدن میان شماره بسیاری از غرفه‌ها کردند، و با سوال‌پیچ کردنِ دستیاران گالری‌ها در تلاش برای یافتنِ چیزی بودند که روحِ زمانه را فریاد بکشد و اتفاقا قیمتی کمتر از دوسال حق‌التدریسِ دانشگاهِ نیویورک داشته‌باشد.

این‌کار خیلی دشواتر از آنچه‌که در ابتدا به‌نظر می‌رسید بود.

تقریبا تمامی گالری‌های شرکت‌کننده، مطابق معمول، از انتشار عمومی فهرست قیمت امتناع کرده‌بودند و ازین‌رو خریداران باید بطورمستقیم جویایِ قیمت می‌شدند. کاری که اغلب منجر به یک مکث طولانی و البته موادبانه و پایان گفتگو می‌شد.

الکس کتز قطعا خارج از بودجۀ گروه بود
(courtesy Peter Blum Gallery, New York)

اعضای گروه به‌کار خود ادامه‌دادند. پس از گذرِ بی‌دردِسر از ورودی اصلی، «خرطوم‌های[3]» معروف الکس کَتز[4] آمادۀ خوشامدگویی به ما بودند. بر طبق گزارش‌ها نمایشگاهِ مروری بر هشت دهه فعالیت کتز در موزۀ گوگنهایم در سال گذشته باعث بالارفتن نرخِ قیمت آثار کتز در حراجی‌ها شده‌بود. گالری پیتر بلام[5] خودنگاره‌ای از آرتیست (متعلق به سال 2010 ) با کلاه مشکی و عینک‌آفتابی بر پس‌زمینه‌ای به رنگ کاسنی‌زرد را به‌نمایش گذاشته‌بود. یکی از دستیاران گالری با آن‌که از دادن قیمت دقیقِ اثر خودداری کرد، به‌اطلاع ما رساند که خیلی بیشتر از 100 هزاردلار قیمت دارد (پیگیری بیشتر از گالری مشخص ساخت که قیمتِ «کلاه مشکی (الکس)» بین 1/5 تا 1/7 میلیون دلار است. لطفا بعدی)

چند غرفه آن‌طرف‌تر،  در [گالری] شان کِلی[6]، پرترۀ کَهینده وایلی[7] از دو رقصنده در لئوتاردهای[8] پرنقش‌و‌نگار بر فرازِ سرِ بازیدکنندگان آویزان ‌بود. وایلی که برای کشیدن پرترۀ رسمی پرزیدنت اوباما شناخته‌شده‌است، چندین بار از کوبا بازدید کرده و از آکروبات‎بازهایِ سیرک‌ها و رقصنده‌های مذهبی که با آن‌ها برخورد داشته الهام گرفته‌است. [گالری] شان کِلی این اثر را در بهار امسال به‌نمایش گذاشت.

اثر وایلی نیز ارزان به‌نظر‌ نمی‌رسید. و ارزان هم نبود. شان کِلی 800 هزار دلار برای این اثر مطالبه می‌کرد. اعضای گروه فهمیدند که به استراتژی جدیدی نیاز دارند.

دیدی‌یر ویلیام؛ «گیرافتادگی»
(image courtesy Altman Siegel, San Francisco)

در غرفۀ گالری التمن سیگال[9]، اثری از چوب و اکرلیکِ از دیدی‌یِر ویلیام[10] از دو فیگورِ اساطیریِ متشکلِ از صدها چشم که به‌شکل شومی روی‌بر‌گردانده و به ما خیره‌شده‌‌بودند توجه‌مان را به‌خود جلب‌کرد. بِکی کوبلیک مدیر گالری توضیح مفیدی دربارۀ اثر می‌دهد: «موضوع بسیاری از آثار آرتیست فیگورِ عظیم‌الجثه‌ای است که در جهان به‌عنوان مهاجری از هائیتی در سفر است و همین‌طور فرهنگ، اساطیر و خدایانِ هائیتیایی.» افسوس، این اثر تنها چند ساعت پس از بازگشایی نمایش به‌قیمت 58 هزاردلار به‌فروش رفته‌بود. اثری در حدود بودجۀ ما که دیگر موجود نیست: بدبختی قدیمیِ خریدارانِ بازارهای هنری.

معلوم‌شد که غرفه‌های دیگر امیدوارکننده‌ترند. گالری کاوی گوپتا[11] واقع در شیکاگو پروژۀ چیدمانِ دکانِ‌سلمانی را دوباره برپاکرده‌بود؛ یک سلمانی واقعی و قابل‌استفاده که دی‌وِن شیمویاما[12] در سال 2019 و در همکاری با کالچرال‌دی.سی[13] ساخته‌بود. در این پروژه شیمویاما پرتره‌هایی از مردانی را ارائه می‌دهد که ریش‌های پولکی خود را درحالِ ریختنِ اشک‌هایی از جنس سنگ‌راین اصلاح می‌کنند، و بدین‌ترتیب در تلاش برای واژگون‌سازی کلیشه‌های به‌شدت مردانۀ آرایشگاهاست.

 این پروژه در زمان 4 ماه برپایی‌اش در واشینگتن دی.‌سی خدمات رایگان اصلاحِ‌مو به 350 کودک ارائه‌داد، هرچندکه در وی.آی.پیِ آرموری به کسی پیشنهاد مرتب‌کردنِ مویِ سرش داده‌نمی‌شد. کاوی‌گوپتا برای هر یک از تابلوهای اصلی 85 هزار دلار و برایِ دواثرِ کوچک‌تر 45 هزاردلار درخواست می‌کرد.

دی‌وِن شیمویام؛ «جُم‌نخور» ا (2023) – رنگ‌روغن، مدادرنگی، فِلَشی، سنگ‌راین، اکرلیک،کلاژ،جواهرآلات و پولک بر بوم

شاید منطقی باشد که اندکی بیشتر نزدیک خانه (بروکلین) ‌شویم. گالری پپروجی[14] در محلۀ ویلیامبرگ آثاری از سِرمین کاردِستونسر، مارک لامباردی و دنیل زیلر[15]، که سرگردان در غرفه به‌دور خود می‌چرخید، را به‌نمایش گذاشته‌بود. زیلر 11 طراحیِ ظریفِ درهم پیچیدۀ قرینه‌طور با مرکب در نمایش داشت که تولید هرکدام چیزی در حدود 3 ماه زمان برده‌بود. زیلر خود می‌گفت: «به این‌که این‌ تابلوها چقدر زمان می‌برد فکر نمی‌کنم، اما وقتی تقریبا به انتهایِ کار می‌رسم، باخودم فکر‌می‌کنم که این یکی را تمام خواهم‌کرد، و این دیوانه‌ام می‌کند.»

پیروجی طراحی‌ها را بین 20 تا 25 هزاردلار قیمت‌گذاری کرده‌بود. زیلر را از ماموریت 100 هزار دلاری‌مان آگاه کردیم، گفت: «می‌توانستم همۀ آن‌را از شما بگیرم.»

به سراغ گالری میکروسکوپ، بوش‌ویکِ سابق، رفتیم. گلاژ ترکیبِ موادِ اینا آرچر[16] که به اسمِ خانۀ خانوادگی‌اش در جورجیا نام‌گذاری شده‌بود بر دیوار غرفه به‌خط شده‌بود.

الی برچیل یکی از مدیرانِ گالری میکروسکوپ به ما گفت: «پدر‌و‌مادرش این خانه را ساختند و خانه به‌طرز مرموزی در آتش سوخت. سپس این خانه را دوباره ساختند و خانه دوباره به‌طرز مرموزی در آتش سوخت.» این آثار 15 هزار دلار قیمت‌گذاری شده‌بودند.

درهمین‌حال در گالری جیمز کوهان[17]، کلاژِ فرتوری و خیال‌انگیز  (سایکودلیک) فِرِد توماسلی[18] از مرغ‌مگس‌خوار آن‌چنان پررنگ‌و‌لعاب بود که تقریبا می‌شد صدایش را شنید (البته به‌شکلی دلنشین). آخرین مجموعه آثار این آرتیست ترکیبی‌ است از موضوع‌ نقاشی‌هایِ پیشینَش (قرص در رزین) با دست‌کاری‌هایِ صفحۀ نخست نیویورک‌تایمز [از طریقِ افزودن نقاشی‌هایش به عکس‌های این صفحه]. امیلی روتولو از گالری جیمر کوهن با اشاره به نقش‌و‌نگار برگ‌هایی که توماسلی از باغچۀ خانه‌اش چیده و در زیرِ لایه‌ای از رزین قرارداده‌بود، گفت: «او عاشق تماشایِ پرندگان است و وقت زیادی را در حیاط خانه‌اش می‌گذراند.» مرغ مگس‌خوار به قیمت 675 هزاردلار برای خرید موجود بود.

شاید با مردگان بِتوان معاملۀ بهتری کرد. گالری مایکل روزِنفِلد[19]، یکی از معدود غرفه‌های دارای فهرستِ قیمت، پرشده‌بود از آثار نقاشانِ انتزاعیِ پساجنگی که هرگز در موزۀ هنرمدرن وصلۀ‌ناجوری به‌نظر نمی‌رسیدند. نقاشی رنگ‌روغنِ جّک تورکوف[20] (1957) با نامِ «اتودی برای ملکه» بسیار جالب‌توجه بود هرچند فراتر از بودجۀ فرضی‌مان و به قیمت 165 هزار دلار.

زاکاری راس، یکی از دستیاران ارشد گالری گفت، «مردم اغلب به‌خاطر آوردن چیزی که  می‌توانند با آن ارتباط برقرار‌کنند، چیزی که آن‌را دیده‌اند و درک می‌کنند از ما تشکر می‌کنند.»

بطور اتفاقی به دو آرتیست، کاترین هاگارتی و اّندرو پریزنر[21]، که به ترتیب باشگاه نقدِ نیویورک‌سیتی[22] (واقع در بروکلین) و گالری تایگر استرایکس اّستروئید[23] را با یکدیگر تأسیس کردند، برخوردیم. هاگارتی برآوردنِ درستی از قیمت‌های دو نقاشیِ مدنظرمان کرد و موأدبانه به تلاشمان پوزخندی زد.

هاگارتی به‌ما گفت: «می‌توانید 10 اثر 10 هزاردلاری از آرتیست‌های جوان یا یک اثر از یک آرتیستِ میانسال به‌قیمتی بالاتر از ارزش واقعی‌اش، و یا یک اثر گران‌قیمت‌تر از آرتیست‌های نوظهور بخرید.»

روکسانا جکسون[1]؛ «کریستال» (2023) – سرامیک، لعاب و روکش براق در ابعاد کلی متغیر
 (photo by Pierre Le Hors; courtesy Night)

بازدیدی از نایت‌گالریِ[24] لس‌آنجلس ممکن‌بود گره‌گشایِ گرفتاری غیرواقعِ ما باشد. مجسمۀ سرامیکیِ سه‌تکۀ روکسانا جکسون از موجودی دریایی که از دهانش آتش‌می‌دمد، به‌همراه یک عروسی‌دریاییِ سوار بر پشتن، بازدیدکنندگان را وحشت‌زده کرده‌بود. قیمتِ 45 هزاردلاری بر این هیولای ماده گذاشته‌بود.

درفضایِ داخلی نایت‌گالری، پرترۀ مجذوب‌کنندۀ بامبو جیلی[25] از زنی خفته در طیف‌های گوناگونِ آبی موجِ تحسین‌کنندگانی را از گالری‌های مجاور به‌خود جلب‌کرده‌بود. نقاشیِ پررنگ‌وآب مارسل آلکالا[26] از سه فیگورِ ایستاده در آبی کم‌عمق، نیلوفرهایِ آبی مونه را به ذهن‌ می‌آورد. نقاشی جیلی 24 هزار‌دلار قیمت‌گذاری شده‌بود، در حالی‌که اثر آلکالا به قیمت 20 هزار‌دلار در معرض فروش قرار داده‌شده‌بود. یک برد عالی!

بامبو جیلی؛ «دلیا در خواب» (2023) – رنگ روغن بر پارچه
 (photo by Paul Salveson; courtesy the artist and Night Gallery)

با درنظرگرفتنِ 8/875 درصد مالیات‌بر‌فروش، هزینۀ خرید این آثار چیزی کمتر از 97 هزاردلار برایمان تمام می‌شود، حالا نوبت می‌رسد به هزینۀ حمل…

ترجمه‌شده در کارگاه ترجمه فرد


[1] Roxanne Jackson

[2] Javits Convention Center

[3] Schnozzes

[4] Alex Katz

[5] Peter Blum

[6] Sean Kelly

[7] Kehinde Wiley

[8] لباسی که معمولا ژیمناستیک کاران و رقصنده‌ها از آن استفاده می کنند، لئوتارد یا دوبنده نام دارد. فرم ظاهری لئوتارد یک لباس یک تکه است که چسبان است. این مدل معمولا قسمت بالا تنه فرد را می پوشاند و در اکثر اوقات پوششی در قسمت پاها وجود ندارد

[9] Altman Siegel

[10] Didier William

[11]  Kavi Gupta

[12] Devan Shimoyama

[13] CulturalDC

سازمانی غیرانتفاعی که از آرتیست‌های نوآور در تمامی رشته‌ها جهت دیده‌شدن آثارشان توسط طیف گوناگونی از مخاطبان کمک می‌کند. این سازمان تأمین‌کنندۀ فضاهای غیرسنتی و نامعمول برای آثار مرتبط و چالش‌برانگیز است که برای پرورش جوامع شهری پویا ضروری است

[14] Pierogi

[15] Sermin Kardestuncer, Mark Lombardi, Daniel Zeller

[16] Ina Archer

[17]  James Cohan

[18] Fred Tomaselli

[19] Michael Rosenfeld

[20] Jack Tworkov

[21] Catherine Haggarty and Andrew Prayzner

[22] York City Crit Club

[23] Tiger Strikes Asteroid

[24]  Night Gallery

[25] Bambou Gili

[26] Marcel Alcalá

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا