بدن، روابط و محیط در آثار مالِن بولو
مالِن بولو، هنرمند ساکن اسلو، خالِق چیدمان‌های نمایشیِ عظیم و مکان‌مندی است که در آن بدن انسان در قالب مجسمه به نمایش درمی‌آید. چیدمان‌ها به چیزی می‌مانند برکنده از بعدی غیر این جهانی. اولین برخورد با آثار مالِن بولو شبیه به حسِ دزدانه نگریستن به سرزمین بیگانگان است. اما در نگاه دوم بیننده از خود می‌پرسد آیا این‌ها انسان هستند؟ آثار بولو حدفاصل مرزی است که چیدمان، مجسمه و پرفورمنس را از یکدیگر جدا می‌کند در همان زمان‌که این سوال را پیش می‌کشد که بودن به چه معناست؟ آیا وجود ما با نمود فیزیکی‌مان به اثبات می‌رسد؟ آیا انسان بودمان به دلیل قابل لمس و حس بودن حدودِ وجودمان است؟ مالِن بولو با بهره‌گیری از بدن به‌عنوان ابزار سازندۀ خودش تکامل روابط انسان‌ها با خود و با یکدیگر را در ارتباط با محیط پیرامونی‌شان می‌کاود. در آثار مالِن بولو بازنماییِ خاصیت کشسانی، به‌عنوان درون‌مایۀ اصلی، از طریق تأکید بر پوستِ پرفورمِرها و با هدف ایجاد تنش، فرم و تناسب در آثار اجرا می‌شود. در این آثار حرکات با دقت بسیاری با استفاده از بدن‌های انسانی طراحی شده‌اند که یا در ارتباط با یکدیگرند یا به منزلۀ امتدادِ سازۀ معماری موجود هستند.
در بسیاری از آثار مالِن بولو، بدن در ارتباط مستقیم با معماری قرار داده می‌شود که به‌واسطۀ غشایِ پارچه‌ایِ کشسانی از مجسمه‌های عظیم به‌ظاهر سخت بیرون کشیده شده‌‌است. هنرمند در آثارش بدن‌ها و سازه‌های معمارانه را به‌یکدیگر متصل می‌کند. پرفورمرها با حرکات و اجراهایِ نمایشی آهسته و پیوستۀ خود به آثار جان می‌بخشند. غشایِ پارچه‌ای که گرداگرد بدن پرفورمرها را فراگرفته مبدل به پوست کشیده‌شده‌ای می‌شود که با ظرافت و البته تا حدی به شکلی که تداعی‌کنندۀ تنگناهراسی است هم‌زمان از بدن‌ها محافظت و آن‌ها را در خود محبوس می‌کند.
ترجمه شده در کارگاه ترجمه فرد
