سارا عباسیان هنرمند پرکاریست که از ابتدای فعالیت هنری خود در آثارش به موضوعات انسان و مسایل اجتماعی پیرامون آن پرداخته است. او همیشه نسبت به رویدادهای دوران خود عکس العمل نشان داده و بخشی از آنچه که تبدیل به دغدغه ذهنی اش شده را در آثارش بیان کرده. او خود در این باره می‌گوید: کلا مفاهیمی که به رفتارهای انسانی و غیرانسانی ما مربوط می‌شود و در کل موضوعاتی که به رفتارهای انسان امروزی مربوط ذهنم را مشغول می‌کند و درباره اش مطالعه، تحقیق و تخیل می‌کنم.
نمادهای بسیاری ازخشونت و تباهی، جنگ، بیماری در زندگی انسان و حیوان را با نگاهی هجوآمیز و گزنده و تا حدودی طنزآمیز می‌توان مشاهده کرد. او با تیزبینی یک نماد را انتخاب و با بزرگنمایی و اغراق و گذاشتن در موقعیت‌های متناقض آن را در نگاه مخاطب مهم و هائز اهمیت نشان می‌دهد. وجوه اغراق‌آمیز و کجتابی گروتسک را در مجموعه اپیدمی و گرانش تباهی ناپذیر با حشرات عظیم الجصه و انسان‌های بی جنسیت و ماسک زده می‌بینیم. او عموماً با استفاده از نمادهایی واضح مانند ماسک‌های جنگی، خطوط خشن و رنگ‌های سیاه و گاهی قرمز، فضایی خشونت‌بار خلق می‌کند. اما نه خشونتی صرف زیرا موضوع خشونت نیست بلکه وضعیت انسان امروزیست که در آن اغراق شده. حتی اگر از موجودی چون لاک پشت استفاده می‌کند با زدن ماسک و چهره‌ای شبیه به انسان، استعاره‌ای از وضعیت اسفناکی که هم قربانیان و هم عاملان خشونت امروزه با آن مواجهند را بیان می‌کند، لاک پشتی که جهان را برگرده خود حمل می‌کند، جهانی پر از تباهی، جنگ، فجایع انسانی و حتی محیط زیستی. این لاک پشت جهانی که انسان به نابودی کشیده را حمل می‌کند، گویا بار خطاهای انسانی بر دوش حیوانات بی گناه است.
عباسیان از جمله هنرمندان نقاشی است که آثارش را در دسته گروتسک می‌توان گنجاند. او با دو رنگ سیاه و سفید و از طریق بیانی مملو کنایه به ترسیم فضایی آخر الزمانی می‌پردازد که انسان با جنگ بر سر خود آورده است. در سال 1396 او نمایشگاهی با عنوان اپیدمی داشت که پیش از وقوع پاندمی همه گیر کرونا به معضل بیماری‌هایی پرداخت که انسان عامل ایجادشان است و هم اینکه انسان را به نابودی می‌کشاند. همچنین در نمایشگاه آخرش کودکانی که جنسیتشان مشخص نیست در میان خارهای گل رز قرار داد. کودکانی که قربانیان اصلی و بی گناه جنگ هستند. با استفاده از سفیدی زمینه و سیاهی سوژه ها هنرمند بر پیام تلخ خود تاکید بیشتری می‌کند. رنگی وجود ندارد که امیدی وجود داشته باشد. انسان‌های بی هویت از پشت ماسک‌ها به ما نگاه می‌کنند و پیامی واضح دارند ما آینده شما هستیم اگر این روند کنونی را ادامه دهید.
