در دوره‌های مختلف از جمله پاندمی و رویدادهای سیاسی و اجتماعی که نقش نهادهای فعال هنری کمرنگ شده همیشه هنرمندان به راه‌های جدیدی برای نمایش اثر و بقای فعالیت هنری خود روی آورده‌اند. از تبدیل استودیو به گالری برای نمایش عمومی تا جمع شدن در کنار هم و استفاده از فضاهای شهری کمتر استفاده شده مانند خانه‌های در حال تخریب یا رها شده.
در چند ماه گذشته نیز هنرمندانی در ایران تلاش کردند برای دوام فعالیت هنری خود به راه‌های جدید و در دسترس‌تر روی بیاورند، از این جمله می توان به «مکان سرگردان» اشاره کرد که رویکرد خود را در حال حاضر بر گردش در مرکز شهر گذاشته و سعی داشته نزدیک به فضاهای هنری پر تردد بماند.
مکان سرگردان از وانت یک هنرمند شروع شده و با نمایش پنج هنرمند هر کدام در یک روز و ساعت مشخص و بدون تکرار به خیابان‌های شهر آمده است. رویکرد آن به نقل از استیتمنت: «حمایت از هنرمندان جوانیست که به دور از روند رایج گزینش توسط گالری‌ها می‌خواهند آثار خود را به نمایش بگذارند. هیچ محدودیتی برای خلاقیت هنرمند در ارائه اثر وجود ندارد تنها کافیست که در محل نمایش که پشت یک وانت است قابل اجرا باشد.»
می‌توان گفت مکان سرگردان از جمله تلاش‌های هنرمندان برای ارتباط بی واسطه با مخاطب به دور از مناسبات رایج در مکعب سفید است. رهگذرانی که می‌توانند با هر دیدگاهی که نسبت به هنر دارند با آثار هنرمند مواجه شوند و در همان حال عکس العمل نشان دهند. هنرمندان نیز تلاش داشته اند که مکالماتی با مخاطبین خود برقرار کنند و به جذب بیشتر مردمی که شاید تا کنون وارد یک گالری هم نشده اند بپردازند.
این جریانات علاوه بر ارتباط بی واسطه هنرمند با مخاطب به دنبال ایجاد استقلال برای هنرمند در جهت شکستن انحصار نمایش اثر در گالری‌ها و نگارخانه‌ها نیز هست.
تا کنون اثار دو هنرمند به نام دریا بمویی فرد و وحید ایروانی در این پروژه نمایش داده شدند و در دور اول سه هنرمند دیگر نیز آثارشان را به نمایش می‌گذارند. انتخاب این هنرمند از طریق فراخوان عمومی صورت گرفته است و در هر دوره پنج هنرمند انتخاب می‌شوند.
